Έλα να δούμε μουσική! To φαινόμενο Youtube

Κάποτε οι άνθρωποι λέγανε «Πάμε να ακούσουμε μουσική;» Τότε, η μουσική έβγαινε μόνο ζωντανά, από κάποιο μουσικό όργανο. Αργότερα, την ακούγαμε από το πικάπ που έπαιζε το λατρεμένο βινύλιο και έπειτα από το κασετόφωνο. Τα τελευταία χρόνια, οι συσκευές αυτές αντικαταστάθηκαν από τα cd που και αυτά τείνουν σιγά σιγά να καταργηθούν και την  ψηφιακή μουσική τύπου mp3. Στις μέρες μας, τη μουσική φέρνει στο σπίτι μας το Youtube ή κάποιο άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Η μουσική δεν ακούγεται απλώς! Ταυτόχρονα βλέπουμε και ένα βιντεοκλιπ. Τα παιδιά μας, ως ψηφιακοί ιθαγενείς, γνώρισαν την μουσική, εξαρχής, μέσα από τον ψηφιακό κόσμο. Από τις πρώτες κιόλας αναμνήσεις του παιδιού το τραγούδι συνοδεύεται και με ένα βίντεο. Όχι άδικα λοιπόν τα παιδιά πιστεύουν ότι τη μουσική τη βλέπουμε. Αυτό το κατάλαβα κάποια στιγμή που όταν τα παιδιά μου ήταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Βρισκόμαστε σε μία καφετέρια και σχολιάζω το τραγούδι: «Παιδιά ακούτε;» «αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι». Γυρίζω προς το μέρος των παιδιών μου και βλέπω έκπληκτη και τα δυο, να ψάχνουν στους τοίχους, να εντοπίσουν την οθόνη, από την οποία πίστευαν ότι βγαίνει η μουσική.  

«Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος», είχε δηλώσει ο Φρίντριχ Νίτσε θέλοντας να τονίσει το πόσο σημαντική τη θεωρεί. Η μουσική μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, μπορεί να μας μελαγχολήσει, μπορεί να μας βγάλει από τον έλεγχο ή να μαλακώσει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές. Το βασικό καθήκον ωστόσο της μουσικής είναι να οδηγήσει τις σκέψεις μας στα πιο υψηλά πράγματα, να μας ανυψώσει, να μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα πάνω. Ο Νίτσε σίγουρα δεν εννοούσε, «…ψάχνοντας την οθόνη στον τοίχο». Πιθανώς εννοούσε ότι η μουσική δημιουργεί στο μυαλό μας εικόνες και προκαλεί διάφορα συναισθήματα. Στην εποχή μας βέβαια οι εικόνες δίνονται έτοιμες. Δεν τις γεννά το μυαλό. Και προς τα πού οδηγούνται οι σκέψεις μας; Προς τα εκεί που θέλει ο συνθέτης, ο στιχουργός ή ο δημιουργός του βιντεοκλιπ; Και η κατεύθυνση είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Αυτό σίγουρα εξαρτάται από το περιεχόμενο του βίντεο. Τι μας προκαλεί το άκουσμα ενός λυπητερού τραγουδιού που συνοδεύεται από ένα κωμικό βίντεο ή το αντίθετο; Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί στην κάθε περίπτωση η λύπη ή η χαρά; Η δύναμη της εικόνας συνθλίβει την επιρροή της μουσικής.  

Τα οφέλη της μουσικής στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στα παιδιά είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια. Έρευνες έχουν δείξει ότι, η μουσική αναπτύσσει την νοημοσύνη των παιδιών και ιδιαίτερα τον τομέα της συναισθηματικής νοημοσύνης. Στο άκουσμα, δηλαδή, της μουσικής τα παιδιά γίνονται πιο έξυπνα και μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους. Επηρεάζεται ο τρόπος που μαθαίνουν και επικοινωνούν, βελτιώνουν την ικανότητα της ομιλίας, κίνησης και της έκφρασης. Στοιχεία που είναι τόσο σημαντικά για την ανάπτυξή τους. Αναμφισβήτητα, το Youtube, που 15 Φεβρουαρίου έκλεισε τα 14 του χρόνια, έχει φέρει τη μουσική μέσα στα σπίτια μας. Αυτό είναι ένα ανεκτίμητο όφελος και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως, κάθε φορά που βάζω στα παιδιά μου να ακούσουν μουσική μέσα από αυτό, καταλήγουμε σε τσακωμό. Δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους από την οθόνη. Είναι, τελικά, σαν να βλέπουν τηλεόραση. Πως τα έχουμε καταφέρει έτσι, να κοιτάζουμε μία οθόνη ακόμα και όταν ακούμε μουσική; Η μουσική απαιτεί αυτιά και πάθος, όχι μάτια. Συγκλονιστική απόδειξη αυτού είναι ο διεθνούς φήμης τενόρος Andrea Bocelli o οποίος είναι τυφλός από τα 12 του χρόνια.  

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τότε που η δασκάλα της Μουσικής έβαλε στην τάξη να ακούσουμε τις «4 εποχές» του Vivaldi. Φυσικά σε ένα απλό κασετόφωνο. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα κλασσική μουσική. Μέχρι τότε δεν είχα καμία επαφή με αυτό το είδος. Θυμάμαι όμως έντονα τον εαυτό μου να κοιτάω έξω από το παράθυρο και να βλέπω τη βροχή πέφτει.

Σκεφτόμουν πόσο ωραία περιγράφει η μελωδία τη διαφορά του χειμώνα από το καλοκαίρι και πόσο ζωντανά εκφράζει την άνοιξη. Οι σκέψεις αυτές έχουν αποτυπωθεί, για πάντα, στο μυαλό μου. Το ίδιο νοιώθω με κάθε τραγούδι που  έχω ταυτίσει με την παιδική μου ηλικία. Πόσο διαφορετικό είναι τώρα που ακούω τις «4 εποχές» και βλέπω μπροστά μου το βίντεο κλιπ. Οι εικόνες αυτές είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που γέννησε η παιδική μου φαντασία. Κάτι παρόμοιο αισθάνεται κάποιος που βλέπει μια ταινία έχοντας προηγουμένως διαβάσει το βιβλίο.   Δύσκολο καθήκον έχει στην εποχή μας η μουσική. Πρέπει να ανταγωνιστεί την εικόνα, για να καταφέρει να κατευθύνει τη σκέψη μας σε υψηλά πράγματα. Ας κάνουμε στα παιδιά μας αυτό το δώρο. Να τους δώσουμε όλα τα οφέλη της μουσικής και κρατήσουμε τα μάτια τους μακριά από την οθόνη. Ας αφήσουμε τη μουσική να κατευθύνει το μυαλό τους σε εικόνες που βγαίνουν από την ψυχή τους. Οι εικόνες που θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή, ας είναι του πραγματικού και όχι του ψηφιακού κόσμου. Να περιέχουν τα δικά του αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές από τη δική του πραγματική ζωή.      

  Πηγή:https://www.koutipandoras.gr/article/frintrix-nitse-xwris-th-moysikh-aytos-o-kosmos-oa-htan-ena-laoos